domingo, 16 de enero de 2011

En el estadio con Serrat

Habíamos quedado en que finalmente Sí me había comunicado con Serrat, entonces ahora quisiera compartir con ustedes en qué va acabó esta conversación.
Después que él se presentó conmigo por teléfono mi maestro me señaló que al momento de hablar él se encontraba a medio camino entre Santiago y Valparaíso, ciudad-puerto ubicada a unos 120 kilómetros de mi ciudad, y que regresaría a Santiago pronto, en unas cuantas horas pues había de hacer su único ensayo para lo que me dijo que yo fuese al Estadio Nacional (lugar del concierto) aquel mismo día a las nueve de la noche y que allí podríamos hablar.
No es necesario decir que a la hora señalada yo estaba muy puntual pero no había contado con el primer obstáculo. Al llegar al estadio y tratar de ingresar me encontré con que los guardias de la puerta no me creyeron la historia. Hice, entonces, un pequeño escándalo exigiendo que llamasen al señor Lombardi. De tal manera fue mi insistencia que lo hicieron recibiendo por toda respuesta la autorización para que me hicieran ingresar al recinto.
Después de media hora de larga y ansiosa espera entraron dos vehículos grandes, imponentes, casi lujosos diría yo. Del vehículo delantero salieron los cuatro músicos de Serrat: Josep Bardagí Freixes, jordi Clua, Enric Cannada y Josep Font, verdaderos semidioses que hacían compañía al objeto de mis sueños. Del automóvil posterior aparecieron el argentino y, Siiiii, el mismo Joan Manuel Serrat Teresa. Lo veo y corro. Me pongo frente al maestr, cara a cara, y le digo, en catalán, por supuesto:
- Señor Serrat, soy Joan Figueres Guíxols.
Sin que pasara un segundo, Serrat me toma de los hombros y me da un fuerte abrazo, al tiempo que me decía:
- Muchacho, tui caso me ha dado mucha ilusión.
Entonces me toma y me dice que lo acompañe. Dejamos boquiabiertos a los periodistas que le esperaban y conversamos unos cuarenta minutos. La verdad es que yo no terminaba de creermelo. Serrat y yo conversando. Serrat preguntándome cosas de mi vida. Serrat agradeciéndome, sí, agradeciéndome el interés por su obra y su idioma. Si soy el único beneficiado de todo esto.
Para terminar esta serie con Serrat, sólo les diré que desde entonces con Serrat el contacto ha seguido pues cada vez que viene por estas tierras chilenas me llama, tengo dos entradas aseguradas y charlamos como los mejores amigos. Un simple hombre hablando con dios, así es como lo siento. Y eso que ya han pasado veinte años.

5 comentarios:

  1. Que Amigo te echaste!!!!

    1 abrazo

    19 de setembre de 2009 18:49

    ResponderBorrar
  2. Qué suerte Leonel, me hubiera gustado tanto conocerlo. Es decir, conocerlo cuando vino por estas tierras.

    Un abrazo y felicitaciones por el Catalán que hablas.

    Hasta pronto.

    Feliz finde.

    19 de setembre de 2009 21:20

    ResponderBorrar
  3. El final de la historia demuestra que correr detrás de un sueño no es una utopía... antes bien, es un motivo de vida.

    Abrazos.

    19 de setembre de 2009 22:16

    ResponderBorrar
  4. Es un placer encontrar un Catalan y además ver a Serrat y otros famosos personajes
    abrazos
    Marina desde Tarragona

    21 de setembre de 2009 4:32

    ResponderBorrar
  5. Montserrat Vilaró Llagostera16 de enero de 2011, 1:27 p. m.

    Això es mes que emocionant.


    Saps els CLUA,SON DOS GERMANS EN JORDI I EN JOSEP MARIA, AQUETS SI QUE ELS CONEXIA JO PERSONALMENT, AVANS DE AQUE ANESSIM AMB EN SERRAT.
    JUNT AMB EL MANEL JOSEP,VAREN FORMAR EL GRUP 2 MES 1.
    EN MANEL JOSEP, HAVIA ANAT AL PARVULARI AMB MI, TAMBÉ VIVIA AL BARRI DE GRACIA. ARA FORMA PART DE L´ ORQUESTA PLATERIA.

    Altre vegada m´enrrollo.

    Una abraçada, Montserrat

    11 de juliol de 2010 4:21

    ResponderBorrar